Month: February 2021

Posted in Երաժշտություն

Գացեք-տեսեք

Posted on by Ալեք Վարդանյան

Աս տարի-տարի, գալ տարի-տարի,

Աս տարի-տարի, գալ տարի-տարի,

Էրթանք նեյինք` էշը ինչը կերեր է,

Էշը խոտը կերեր է,

Էրթանք նեյինք` գալը ինչը կերեր է,

Գալը էշը կերեր է:

Աս տարի-տարի, գալ տարի-տարի,

Աս տարի-տարի, գալ տարի-տարի,

Էրթանք նեյինք` արջը ինչը կերեր է,

Արջը գալը կերեր է,

Էրթանք նեյինք` գալը ինչը կերեր է,

Գալը գառը կերեր է:

Աս տարի-տարի, գալ տարի-տարի,

Աս տարի-տարի, գալ տարի-տարի,

Էրթանք նեյինք` կատուն ինչը կերեր է,

Կատուն մուկը կերեր է,

Էրթանք նեյինք` մուկը ինչը կերեր է,

Մուկը ցորենը կերեր է:

Կատուն մուկը,

Մուկը, ղուշը,

Ղուշը ցորենը կերեր է,

Ղուշը ցորենը կերեր է:

Աս տարի-տարի, գալ տարի-տարի,

Աս տարի-տարի, գալ տարի-բարի:

Posted in Հայրենագիտություն

Որդան կարմիր

Posted on by Ալեք Վարդանյան

Մաշտոցի անվան Մատենադարանում պահվող ձեռագիր մատյանների էջերին վառ կարմիր գույնի շատ գեղեցիկ ման­րանկարներ կան: Դրանց գույներն այնքան պայծառ են, որ թվում է, թե նկարվել են բոլորովին վերջերս, այլ ոչ թե դարեր առաջ: Այդ նկարների համար օգտագործված ներկը ստացել են փոքրիկ միջատից, որը հայտնի է հայկական որդան կարմիր անունով: Այն տարածված է եղել Արարատյան դաշտում:

Continue reading “Որդան կարմիր” →
Posted in Մայրենի

Հ․ Թումանյանի մասին

Posted on by Ալեք Վարդանյան

1869 թվականին մի ցուրտ ձմեռային օր Հայաստանի հեռավոր Դսեղ գյուղում ծնվեց Հովհաննես Թումանյանը։ Դա իր քաջ զինվորական պապիկի անունն էր։ Նրանից հետո ընտանիքում ծնվեցին ևս յոթ բալիկներ։ Հովհաննեսը մի քիչ չարաճճի էր ու լացկան։ Նա շատ շուտ է սկսել քայլել։ Մի անգամ պատից բռնվելով դուրս է եկել բակ, և կովը նրան պոզահարել է ու գցել գետնին։ Մի անգամ էլ գլուղն ուզեցել է մցնել ծիտիկի բույնը։ Երբ փոքրի Հովհաննեսը մի քիչ մեծացավ, գյուղում իր համար ընտրեց մի գեղեցիկ վայր։ Դա մի փոքրի բլրակ էր, որտեղ բարձրանում էր նա և նայելով աստղերին՝ երազում էր։ Նա շատ ընկերներ ուներ։ Գյուղում Նեսո անունով մի տղա կար։ Նա շատ հեքիաթներ գիտեր և իր ամենալավ ընկերն էր։

Continue reading “Հ․ Թումանյանի մասին” →
Posted in Հայրենագիտություն

ԱՍՏՎԱԾՆԵՐ ԵՎ ՀԵՐՈՍՆԵՐ. ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԴԻՑԱՐԱՆԻ ԱՍՏՎԱԾՆԵՐ ԵՎ ՀԵՐՈՍՆԵՐ

Posted on by Ալեք Վարդանյան
illu-36

ԱՍՏՎԱԾՆԵՐ

ԱՐԱՄԱԶԴ

Հին հայերի գերագույն աստվածն էր Արամազդը, երկնքի և երկրի արարիչը, բոլոր աստվածների հայրը։ Նա կոչվում էր «Մեծ և արի Արամազդ», որի գլխավոր սրբավայրը գտնվում էր Հին Հայաստանի պաշտամունքային կենտրոններից մեկում՝ Անի Կամախում։ Այնտեղ էին գտնվում հայոց Արշակունի թագավորների տոհմական դամբարաններն ու գանձերը։

ԱՆԱՀԻՏ

Արամազդի դուստրն էր կամ կինը Անահիտը՝ հայոց ամենասիրելի և պաշտելի դիցուհին։ Նա մայր աստվածուհի էր, պատկերվում էր երեխան գրկին՝ հայ մայրերին կամ կանանց հատուկ գլխի հարդարանքով, մինչև ուսերը իջնող գլխաշորով։ Նա կոչվում էր «Մեծ տիկին Անահիտ», բոլոր տեսակ խոհեմությունների ու պարկեշտությունների մայր, մարդկանց բարերար, հայ ժողովրդին պահող ու փառաբանող։ Հավատում էին, թե նրա շնորհիվ միշտ եղել է, կա ու գոյություն կունենա Հայոց աշխարհը։ Հայ թագավորները որևէ գործ ձեռնարկելիս Մեծ տիկին Անահիտից էին հովանավորություն և առողջություն հայցում։ Իբրև մայր աստվածություն Անահիտը մայրության, բերքի և պտղաբերության սրբազան մարմնացումն էր։ Նա Արամազդի և Վահագնի հետ միասին հայկական դիցարանում կազմում էր աստվածային սուրբ երրորդություն։

Continue reading “ԱՍՏՎԱԾՆԵՐ ԵՎ ՀԵՐՈՍՆԵՐ. ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԴԻՑԱՐԱՆԻ ԱՍՏՎԱԾՆԵՐ ԵՎ ՀԵՐՈՍՆԵՐ” →
Posted in Մայրենի

ՀԱՄԵՐԳ

Posted on by Ալեք Վարդանյան

Վըտակը ժայռից ներքև է թըռչում,
Թափ առած ընկնում քարերի գըլխին,
Զարկում ավազին, շաչում է, ճըչում,
Ճըչում անհանգիստ, փըրփուրը բերնին։

Ինչպես ծերունին, ձենով պառաված,
Ձայնակցում է ժիր թոռնիկի երգին,
Այնպես է ծերուկ անտառը կամաց
Արձագանք տալի ջըրի աղմուկին։

Այնինչ բընության զըվարթ համերգի

Ունկընդիրն անխոս ու հավերժական,
Ժայռը մտախոհ՝ իր մըռայլ մըտքի
Ետևից ընկած լըսում է նըրան։

Առաջադրանքներ

  Բանաստեղծությունից դուրս գրել 18 գոյական․

Վտակը, ժայռից, քարերի, գըլխին, ավազին, փըրփուրը, բերնին, ծերունին, ձենով, թոռնիկի, երգին, ծերուկ, անտառը, արձագանք, ջըրի, աղմուկին, բընության, համերգի, ունկընդիրն, ժայռը, մըտքի։

6 ածանցավոր բառ․

անհանգիստ, անխոս, հավերժական, պառաված, բնության, ծերուկ

2 բարդ բառ․

մտախոհ, ունկընդիր