Day: April 30, 2021

Ժողովուրդ, արքաներ, հերոսներ Հայկ Նահապետ, Մենուա, Արգիշտի, Արտաշես, Տիգրան…
Արտաշեսյաններ, Արշակունիներ, Բագրատունիներ, Ռուբինյաններ…
Անունների այս շարքը կարելի է շարունակել։ Նրանցից շատերը մեզ ծանոթ են։ Այդ անուններով փողոցներ են կոչվում, հրապարակներ, նաև քաղաքներ, օրինակԱրտաշատն ու Վաղարշապատը։ Հայոց արքաների և արքայատոհմերի անունները այսօր էլ շարունակում են ապրել։ Արքաների կամ արքայատոհմի անուններից բացի կարող ենք հիշատակել նաև զորավարների, գործիչների, ազգային շատ հերոսների անուններ։
Ինչո՞ւ ենք մենք, սակայն, միևնույն շարքում նշում արքային ու զինվորին, պետության հիմնադրին ու շարքային ծառայողին։ Ի՞նչն է նրանց միավորում, ի՞նչն է ընդհանուր տարբեր ժամանակներում ու տարբեր պայմաններում ապրած այդ մարդկանց համար։ Նրանց բոլորին միավորել է մի մեծ նպատակհայրենի երկիրը շենացնելն ու հզորացնելը և նրան նվիրումով ծառայելը։ Դեպի այդ կարևոր նպատակը տանող ճանապարհին արքաներն ու առաջնորդները ունեցել են բազմաթիվ հետևորդներ և գաղափարակիցներ։ Նրանցից շատերի անունները մենք չգիտենք, բայց առանց այդ մարդկանց նվիրումի, անձնազոհության և հավատարմության որևէ իշխան, առաջնորդ կամ ղեկավար չէր կարող հասնել իր նպատակներին։ Նրանց բոլորին ազնվականին, մտավորականին, հոգևորականին, զինվորին ու շինականին միասին, անվանում են ժողովուրդ։ Որպեսզի ժողովուրդը կարողանա միավորվել, կազմակերպվել և հասնել իր նպատակներին, նրան անհրաժեշտ է միավորող ու առաջնորդող ուժ՝ անհատ կամ կազմակերպություն։ Ժողովրդին կազմակերպող ու առաջնորդող այդպիսի դեր է կատարում պետությունը։ Հայոց
մեծազոր արքաների գլխավոր նպատակը նախ և առաջ պետության ամրապնդումն ու հզորացումն են եղել։ Դրա համար էլ նրանք մեկընդմիշտ մնացել են ժողովրդի հիշողության մեջ և օրինակ ծառայել հետագա սերունդների համար։

Continue reading “ԲԻԱՅՆԱ ԵՐԿՐԻ ԱՐՔԱՆԵՐ” →

Հեյ, գյուլ եմ, նայ, նայ, նայ, նայ,
Մանի ասեմ ու շարեմ,
Բլբուլ եմ, նայ, նայ, նայ, նայ,
Լցնեմ տոպրակն ու կարեմ:

Հեյ, գյուլ եմ, նայ, նայ, նայ, նայ,
Ծաղիկ ունեմ նարնջի,
Բլբուլ եմ, նայ, նայ, նայ, նայ,
Տղա վեր արի, փընջի:

Հեյ, գյուլ եմ, նայ, նայ, նայ, նայ,
Ես աղջիկ եմ, ալ կուզեմ,
Բլբուլ եմ, նայ, նայ, նայ, նայ,
Ոսկին ծալեծալ կուզեմ:

Հեյ, գյուլ եմ, նայ, նայ, նայ, նայ,
Համբարձումը շատ մոտ է,
Բլբուլ եմ, նայ, նայ, նայ, նայ,
Մեր ճամփեքը քարոտ է:

Հեյ, գյուլ եմ, նայ, նայ, նայ, նայ,
Համբարձում է, գարուն է,
Բլբուլ եմ, նայ, նայ, նայ, նայ,
Մեր վիճակը սիրուն է:

• 

• 

• 

• 

• 

Зако́нчил солда́т слу́жбу в а́рмии, и отпусти́ли его́ домо́й. В то вре́мя служи́ли до́лго – по 25 лет. Доро́га до до́ма да́льняя, уста́л солда́т, есть хо́чется. Ви́дит – дере́вня. Постуча́лся в дом: – Пусти́те ста́рого солда́та отдохну́ть! Дверь откры́ла стару́ха. – Заходи́, – говори́т. Зашёл солда́т и спра́шивает: – А нет ли у тебя́, ба́бушка, чего́-нибу́дь пое́сть? Стару́ха была́ не бе́дная, но о́чень жа́дная. Вот она́ и отвеча́ет солда́ту: – Ох, до́брый челове́к, я и сама́ сего́дня ещё ничего́ не е́ла, сижу́ голо́дная.
	А солда́т чу́вствует, что в до́ме пирога́ми па́хнет. Тут уви́дел он в углу́ топо́р – и говори́т стару́хе: – Е́сли еды́ у тебя́ нет, то мо́жно свари́ть ка́шу из топора́. Хозя́йка удиви́лась: – Как это – ка́шу из топора́ вари́ть? – А я тебе́ покажу́, е́сли дашь котёл. Интере́сно ста́ло стару́хе, принесла́ она́ котёл. Солда́т нали́л туда́ воды́, в во́ду положи́л топо́р и поста́вил котёл с топоро́м на ого́нь. Пото́м доста́л из рюкзака́ ло́жку, помеша́л, попро́бовал.
– Ну как? – спра́шивает стару́ха. – Отли́чный топо́р! Хоро́шая ка́ша бу́дет! – отвеча́ет солда́т. – Жаль то́лько, что посоли́ть не́чем. – Ну, соль у меня́ есть, посоли́. Принесла́ стару́ха соль. Солда́т посоли́л во́ду с топоро́м, сно́ва помеша́л, попро́бовал. – Хороша́ ка́ша! Жаль, крупы́ нет! Тогда́ стару́ха – о́чень ей хоте́лось ка́шу из топора́ попро́бовать! – принесла́ и крупу́. – Положи́, солда́т, крупы́, ско́лько ну́жно. Положи́л солда́т крупу́. Ва́рит ка́шу, ло́жкой в котелке́ поме́шивает. Попро́бовал… – Хороша́ ка́ша! Вот е́сли бы туда́ ещё и ма́сла немно́го… Нашла́ стару́ха и ма́сло. Положи́ли ма́сла в ка́шу. Попро́бовал солда́т – и говори́т:
	– Гото́во! Дава́й, хозя́йка, хлеб, неси́ ми́ски, ло́жки. Бу́дем ка́шу есть! Принесла́ стару́ха хлеб, ми́ски, ло́жки. Едя́т они́ ка́шу – вку́сно! – Вот не ду́мала, что мо́жно таку́ю хоро́шую ка́шу из топора́ свари́ть, – удивля́ется стару́ха. – А когда́ мы топо́р есть бу́дем? – Да, понима́ешь, ба́бушка, топо́р ещё не свари́лся. Я его́ с собо́й возьму́, по доро́ге доварю́ и поза́втракаю. Положи́л солда́т топо́р в рюкза́к, попроща́лся с хозя́йкой и ушёл.